काही बारीक सारीक बदल झालेत.. खूप मोठं असं काहीच नाही.. तसही ८/९ महिन्यात काय बदलणार म्हणा...पण मला आपलं वाटतं होतं की एखादा तरी drastic बदल झालेला असावा आणि मी तिथे असणार्या नविन "मुलांना" एकदम uncle style मधे सांगावं की आमच्या वेळी हा रस्ता असा नव्हता किंवा घराजवळ हे दुकान झाल्याने किती सोईस्कर झालयं.. नाहीतर आम्हाला किती हाल काढावे लागले इ. इ.... :) (तसही तिथे नुकताच आलेला अवंती चा replacement मला आल्यापासून अहो-जाहो करत असल्याने मला अंकल झाल्यासारखच वाटत होतं.. ! असो.. )
दुसर्या इनिंग साठी इथे आल्यापासून मला home sickness सारखाच (की त्यापेक्षा जरा जास्तच??) सेंट लुइस सिकनेस जाणवत होता... त्यामुळे गेल्यावर आमच्या जुन्या ग्रुप मधले ४/५ जणं तरी तिथे असे पर्यंत तिथे जाऊन यायचच असं ठरवलं होतं... तिथल्या प्रत्येकच जागेशी काही ना काही आठवणी जोडलेल्या असल्याने मला तर सगळीच कडे जायचं होतं पण रात्र थोडी आणि सोंगं फार अशी स्थिती व्हायला लागली..
अवंती जायच्या आदल्यादिवशी तिथे पोचायचं होतं खरं म्हणजे तिच्या send off निमित्त सगळे एकत्रच भेटले असते.. आणि शिवाय शेवटच्या दिवशी पॉटलक.. मग त्यानिमित्तानी केलेला रात्रभराचा टाइमपास नंतर steak n shake मधे किंवा deny's मधे जाऊन घातलेला धूडगुस हे सगळं पण करता आलं असतं.. पण शेवटी अवंती ची आणि माझी भेट मात्र अगदी हिंदी पिक्चर स्टाईल मधे फ्लाईट्च्या गेट वर झाली म्हणजे मी c-7 वर land झालो आणि ती c-9 वरून निघणार होती.. फक्त हिंदी पिक्चर सारखी अचाट आणि अतर्क्य धावाधावी करायची वेळ मात्र आली नाही.. :)
दरवेळी प्रमाणे लॅंडिंगच्या वेळी मी आर्च दिसत्ये का ते बघायचा आटॊकाट प्रयत्न केला पण ह्यावेळी काही दिसली नाही ती.. तिथे सध्या आलेल्या पुरामुळे जिकडे तिकडे पाणीच पाणी झालं होतं.. त्या पुराच्या पाण्यात आर्च वाहून बिह्नन गेली नाही ना असा एक फनी विचार पण मनात येऊन गेला... जवळ जवळ वर्षभर चालू असलेलं aa च्या गेट जवळचं काम अखेर संपलेलं दिसलं त्यामुळे एअर पोर्ट वर एकूणात पसारा कमी वाटत होता.. आणि तसही आज मला ते एअरपोर्ट फारच सुंदर वगैरे वाटत होतं... !
बाहेर आमची जनता थांबलेलीच होती.. विनोद, LP ह्यांच्याबरोबर नेहमी प्रमाणे ओरडाआरडा करून झाला.. I-70 वर नेहमी प्रमाणेच किचाट गर्दी होती.. पण 270 वर आल्यावर मात्र कसं एकदम होमली वाटलं... तुम्ही एखाद्या शहरात आलात की त्यातल्या एखाद्या भागाशी, रस्त्याशी चटकन नातं जोडलं जातं..आणि तो भाग चटकन "आपला" वाटू लागतो... तसच काहीस आमचं I-270 बद्दल झालं होतं.. त्यामुळे मी, चंदना आणि कधी कधी गौतम फारच nostalgic झालो की तिथल्या exits ची नावं आठवत बसायचो... ! आणि तिथे असताना त्या हायवे वरचा एक bridge चंदना ला पुण्यातल्या म्हात्रे पुला सारखा वाटायचा... :D
"अरे वा i-64 चं काम शेवटी सुरू झाल वाट्ट", "इथे speed limit दाखवणारे electronic boards नविन दिसतायत", "Dierberg समोरची सगळी झाडं तोडून काय टाकली??", "वा st anthony ला रंग दिला की.." अश्या माझ्या comments वर गाडीतल्या लोकांच्या reactions हुंकार, दुर्लक्ष, तुच्छ कटाक्ष आणि मग चिडचिड अश्या क्रमाने बदलायला लागल्यावर मात्र मी त्या comments मनातल्या मनातच मारायला लागलो.. :) पण होतं काय आपल्या मनातल्या snap shot शी समोरची गोष्ट जुळ्ली नाही की अशी पटकन ते तोंडातून निघून जाते.. पण शेवटी घराजवळचं टॅकोबेल न दिसल्यावर मात्र मी न रहावून तोंड उघडलंच.. नाही म्ह्टलं तरी आम्ही घराच्या shifting च्या वेळी जगलो होतो त्या टॅकोबेल वर.. !!! पण ते बंद झालं नाही तर रस्त्याच्या दुसर्या बाजुला गेलयं आता...
साउथमूर मधे मात्र विषेश काही फरक झालेला नाही जाणवला... नाही म्हणायला "Now we acceept dogs too !" अशी पाटी लावून घरात कुत्रा पाळणं allow केल्यावर त्या पाळलेल्या कुत्र्यांसाठी bark park नावाचा प्रकार चालू केलाय...पण बाकी सगळ्या गोष्टी अगदी होत्या तश्याच दिसल्या.. कधीकधी एखाद्या ठिकाणच्या लोकांपेक्षा आपली त्या जागेशीच ओळख होऊन जाते.. तस काहीसं आमचं सगळ्यांच stl आणि southmoor बद्द्ल झालयं.. माझ्या जुन्या ग्रुप पैकी कमी जणं शिल्लक असून आणि नवीन आलेल्या कितीतरी लोकांना मी पहिल्यांदाच भेटूनही अजिबात परके पण जाणवलं नाही.. कारण चेहेरे वेगळे असले तरी जागेशी ओळख जूनीच असल्याने असेल कदाचित... !
आमचं घर अजून आहे तसच आहे.. ! काही माणसं बदल्यावर झालेले बदल वगळता विषेश फरक असा नाहीच.. एव्हडच काय पण मी जाताना घेतलेल्या पण वजन जास्त झाल्याने मी तिथेच ठेवून दिलेल्या गोष्टी अजून त्याच जागी आहेत.. !!!! कावरे साहेबांनी नी अगदी "मुझे परिवर्तन पसंद नही" थाटात सगळा कारभार चालवलेल दिसतोय.. :)
आपण कोणाला बर्याच दिवसांनी/ वर्षांनी भेटलो की त्यांच्या वयाप्रामाणे किंवा इतर अनेक कारणांनी त्यांच्या दिसण्यात/वागण्यात फरक पडलेला जाणवतो.. आणि बर्याचदा हा फरक नकोसाच असतो.. जागेचही बहूदा तसच असतं.. मागच्या वेळी पुण्याला गेल्यावर काही ठिकाणी तसच झालेलं... stl किंवा southmoor मधे तसं काही व्ह्यायची शक्यता कमीच होती.. पण दोन्ही ठिकाणांनी माझा अपेक्षाभंग न केल्याने आनंद झाला...
Hindi movies दाखवणारं थिएटरं, तिथे तिकीट चेक करणारे ते देसी दुकानातले काका, तिथल्या फक्त देसी पिक्चरलाच असलेली लाईन, आम्हाला न मिळालेल्या जागा आणि मग शेवटी आम्ही बसलो त्या पायर्या ह्या मधे ही अगदी काही फरक नाही.. त्या थिएटर मधे जिन्यावर न बसता सिट वर बसून आम्ही किती पिक्चर पाहिलेत कोण जाणे.. !
येता जाता YMCA आणि library पण दिसली... ही दोन्ही ठिकाणं आणि वॉलमार्ट अगदी जवळची आणि खास ओळखितली.. YMCA मधली rectopion counter वरची आज्जी शेवटच्या दिवशी अगदी प्रेमानी म्हणाली होती.. परत इथे येशिल तेव्हा stl लाच ये.. !!
I-55, Downtown, आमच्या ऒफिसची बिल्डींग, ऑफिस मधलं breve coffee shop, Hunana chinese rest, Baielies chocolate bar ह्या सगळ्या गोष्टी वेळेअभावी राहूनच गेल्या... पण अर्थात परत तिथे जायला काहीतरी कारण पाहिजे ना... !
आमचे बाहेरचे मित्र म्हणतात तसं stl मधे लोकं बदलली, "पिढ्या" बदलल्या पण तिथे चालणार्या ativities, परंपरा, टाइमपास, फेरवेल्स, गणपती, दिवाळी, mid night birthday celebrations, दारूपार्ट्या, पॉटलक, टेनिस sessions, एकूणच सगळी हौस आणि उत्साह हे मात्र कधीच नाही बदललं...
आता पुढच्या long week end पर्यंत आमच्या जुन्या ग्रुप मधले जवळ जवळ सगळेच तिथून बाहेर पडले असतिल.. मी कधी परत जाईन त्तिथे माहित नाही.. पण माझं US मधलं पहिलं शहरं म्हणून stl माझ्यासाठी नेहमीच घराचिये नगरीच राहिल.. !
Second inning.. !
शेवटी आज एकदाचा ब्लॉग अपडेट करायला आणि template बदलायचा मुहूर्त लागला... :) (भारतात असताना ब्लॉग लिहायला बंदी आहे का काय?? असा प्रश्न माझा एका मित्रान already विचारून झालाय... !)
US मधली दुसरी इनिंग मागच्या रविवारी चालू झाली... आणि त्याबरोबरच ब्लॉग पण जरा उघडून त्यावरची जळमट दूर करून, जरा थोडा बदल करून अपडेट ही करायचं ठरवलं.. मधे प्रचंड काम, नसलेला मूड आणि काहीही विशेष न घडणारं आयुष्य ह्यामुळे इथे येऊन काही खरडायला नकोच वाटायचं.. ऑफिस मधे एकूणच चालू असलेलं crap डोकं फिरवून टाकयचं... पण ब्लॉग वर ब्रेक घेण्यापूर्वी इतरांनी लिहिले तसे छान छान पोस्टही लिहिता आले नाही... आणि त्यात मधे चालू असलेल्या आपण का लिहितो च्या thread मधे मला कोणीच tag न केल्याने आण्खिनच depression आलं... असो.. (मी आणि depression यायची कारणे ह्यावर एक मोठी series च लिहिता येईल.. :)
US मधली हि Second inning किती दिवस चालेल माहित नाही.. कारण प्रोजेक्ट आधिच बरच फाटलेलं आहे.. मी अजून काही वाईट करू शकत नाही ते एक बरय पण तरीही.. एकूण हे नविन शहर, इथली घरं, ऑफिस, आजूबाजूचा परिसर हे मात्र एक्दम मस्त आहे... पण मी इथे सगळ्य़ात मिस करतोय ते आमचा stl मधला ग्रुप.. मला अजूनही पचनीच नाही पडते की आपण आता इथेच रहणार आहोत.. मधेच अचानक वाटतं की उद्या flight पकडून stl ला परत जायचय...आणि त्यातच येताना एअर्पोर्ट वर माझं flight आलं त्याच्या शेजारीच stl ला जाणारं flight होतं.. त्यामुळे इथे आल्याआल्या homesickness यायच्या आधी stl sickness जास्त जाणवतोय... !!
काल बसल्या बसल्या मराठी ब्लॉगविश्वातले बरेच पोस्ट वाचून काढले... मधल्या काळात मी बरच काही मिसलय की... (आणि माझ्या ब्लॉग चं नाव देखिल अजून दोघांनी ढापलय... ;)
पण आता मात्र इथे regularly चक्कर मारायचं ठरवलयं... बघूया ही us मधली Second inning आणि ब्लॉग अपडेट करायचा उत्साहं किती दिवस टिकतोय ते... :)
US मधली दुसरी इनिंग मागच्या रविवारी चालू झाली... आणि त्याबरोबरच ब्लॉग पण जरा उघडून त्यावरची जळमट दूर करून, जरा थोडा बदल करून अपडेट ही करायचं ठरवलं.. मधे प्रचंड काम, नसलेला मूड आणि काहीही विशेष न घडणारं आयुष्य ह्यामुळे इथे येऊन काही खरडायला नकोच वाटायचं.. ऑफिस मधे एकूणच चालू असलेलं crap डोकं फिरवून टाकयचं... पण ब्लॉग वर ब्रेक घेण्यापूर्वी इतरांनी लिहिले तसे छान छान पोस्टही लिहिता आले नाही... आणि त्यात मधे चालू असलेल्या आपण का लिहितो च्या thread मधे मला कोणीच tag न केल्याने आण्खिनच depression आलं... असो.. (मी आणि depression यायची कारणे ह्यावर एक मोठी series च लिहिता येईल.. :)
US मधली हि Second inning किती दिवस चालेल माहित नाही.. कारण प्रोजेक्ट आधिच बरच फाटलेलं आहे.. मी अजून काही वाईट करू शकत नाही ते एक बरय पण तरीही.. एकूण हे नविन शहर, इथली घरं, ऑफिस, आजूबाजूचा परिसर हे मात्र एक्दम मस्त आहे... पण मी इथे सगळ्य़ात मिस करतोय ते आमचा stl मधला ग्रुप.. मला अजूनही पचनीच नाही पडते की आपण आता इथेच रहणार आहोत.. मधेच अचानक वाटतं की उद्या flight पकडून stl ला परत जायचय...आणि त्यातच येताना एअर्पोर्ट वर माझं flight आलं त्याच्या शेजारीच stl ला जाणारं flight होतं.. त्यामुळे इथे आल्याआल्या homesickness यायच्या आधी stl sickness जास्त जाणवतोय... !!
काल बसल्या बसल्या मराठी ब्लॉगविश्वातले बरेच पोस्ट वाचून काढले... मधल्या काळात मी बरच काही मिसलय की... (आणि माझ्या ब्लॉग चं नाव देखिल अजून दोघांनी ढापलय... ;)
पण आता मात्र इथे regularly चक्कर मारायचं ठरवलयं... बघूया ही us मधली Second inning आणि ब्लॉग अपडेट करायचा उत्साहं किती दिवस टिकतोय ते... :)
हे असचं चालायचं...
हे पोस्ट असचं.. उगीच.. खर्या अर्थानी "लोकाग्रहास्तव" :D
इथे परत आल्यापासून वाचन वाढल्याने ब्लॉग अपडेट करणं कमीच झालय... काही वेळा लिहायचं असतं पण राहून जातं.. काही वेळा आळस नडतो.. तर काही वेळा उगीच टाळाटाळ होते.. पण आज सकाळ पासून जरा जास्तच जणांनी ब्लॉग बद्दल विचारल्यावर मात्र आज लिहून बघायचच असं ठरवलं होतं.. बघू या हा tempo किती दिवस राहातोय ते...
गेले अनेक दिवस चालत आलेल्या पण माझ्या अलिकडेच लक्षात आलेल्या काही गोष्टी..
१. प्रत्येक apprisal cycle मधे माझ्या टिम ला काहीही ratings दिली तरी "तू तुझ्या टिम शी फारच linient वागतोस.." अश्या शब्दातल्या माझ्या बॉस च्या आणि "कितीही काम केलं तरी तू आम्हाला हवी ती ratings कधीच देत नाहिस" अश्या माझ्या टिम च्या म्हणजे दोन्ही कद्डच्या शिव्या मलाच खाव्या लागतात.. आणि तरीही दोघांचही समाधान होईल अशी काहितरी थातूर मातूर उत्तर ही द्यावी लागतात..
२. कुठल्याही खेळाशी related hindi movie मधे अगदी (लगान पासून गोल पर्यंत via चक दे इंडिया..) भारतीय वंशाच्या खेळाडूंसाठी तो फक्त सामना नसून "जीने मरने का" किंवा "सर उपर उठाके चलने" का वगैरे सवाल असतो.. भारतीय लोकं एखादा खेळं हा खेळं म्हणूनच का नाही खेळू शकतं?
३. एखादा पाकिस्तानी खेळाडू इतर कोणत्याही देशाविरुद्ध चांगला खेळत नसला तरी भारताविरूद्ध मात्र खोर्य़ाने runs किंवा wickets काढतो.. e.g. अकिब जावेद (आठवतोय का हा?), सलिम मलिक किंवा आत्ताचे सलमान बट, मिसबाह इ..
४. पूर्ण कपड्यांमधे बिपाशा बसू कितीही चांगली दिसत असली तरी एकदा तरी तिला कमी कपडे घालायला लावल्याशिवाय कुठचिही movie पूर्ण होऊ शकत नाही.. ! (आठवा.. गोल मधला तो पिवळा ड्रेस..)
५. कुठच्यही प्रकारच्या लाईन मधे उभं असताना म्हणजे रेल्वे रीझर्वेशन असो किंवा अगदी कॅंटिन मधली कुपन घ्यायची लाईन असो..आपण उभं असतो ती सोडून दुसरी लाईन भराभर पुढे सरकते..
६. मला जेव्हा फारच बोर झालेलं असतं तेव्हा messenger वर कोणिच online भेटत नाही आणि जेव्हा मी call वर किंवा desk वर कोणाशी बोलत असतो तेव्हा कधिही न उगावणारे लोक पण धुमकेतू सारखे अचानक येऊन मला ping करून शिव्या घालून जातात पण.. आणि वर इतर सर्व माध्यमातून "तू हल्ली reply पण करत नाहिस" वगैरे वगैरे शिव्या पुढचे अनेक दिवस घालत बसतात..
७. मला जेव्हा वेळेवर घरी जायला निघायचं असतं तेव्हा बॉस ला निघायच्या आधी १५ मिनीट काहीतरी अति महत्त्वाचं काम सुचतं आणि ते करण्यात माझी बस हमखास चूकते.. !
८. जेव्हा मला खूप काम असतं तेव्हा एका वेळी चार चार जणं कॉफी ला जायचं का म्हणून विचारतात आणि नाही तेव्हा त्या चारही जणांना कामं असतात..
९. कॉल चालू असताना, मिटींग मधे, session मधे, बस मधे मला एखादा लई भारी topic सुचून ह्या वर खूप सही पोस्ट होईल असं वाटून जातं आणि प्रत्यक्षात घरी येऊन लिहायला बसल्यावर काहीच सुचत नाही.. आणि नंतर मग उगिच ह्या सारखं एखादं टुकार पोस्ट टाकलं जातं... :)
इथे परत आल्यापासून वाचन वाढल्याने ब्लॉग अपडेट करणं कमीच झालय... काही वेळा लिहायचं असतं पण राहून जातं.. काही वेळा आळस नडतो.. तर काही वेळा उगीच टाळाटाळ होते.. पण आज सकाळ पासून जरा जास्तच जणांनी ब्लॉग बद्दल विचारल्यावर मात्र आज लिहून बघायचच असं ठरवलं होतं.. बघू या हा tempo किती दिवस राहातोय ते...
गेले अनेक दिवस चालत आलेल्या पण माझ्या अलिकडेच लक्षात आलेल्या काही गोष्टी..
१. प्रत्येक apprisal cycle मधे माझ्या टिम ला काहीही ratings दिली तरी "तू तुझ्या टिम शी फारच linient वागतोस.." अश्या शब्दातल्या माझ्या बॉस च्या आणि "कितीही काम केलं तरी तू आम्हाला हवी ती ratings कधीच देत नाहिस" अश्या माझ्या टिम च्या म्हणजे दोन्ही कद्डच्या शिव्या मलाच खाव्या लागतात.. आणि तरीही दोघांचही समाधान होईल अशी काहितरी थातूर मातूर उत्तर ही द्यावी लागतात..
२. कुठल्याही खेळाशी related hindi movie मधे अगदी (लगान पासून गोल पर्यंत via चक दे इंडिया..) भारतीय वंशाच्या खेळाडूंसाठी तो फक्त सामना नसून "जीने मरने का" किंवा "सर उपर उठाके चलने" का वगैरे सवाल असतो.. भारतीय लोकं एखादा खेळं हा खेळं म्हणूनच का नाही खेळू शकतं?
३. एखादा पाकिस्तानी खेळाडू इतर कोणत्याही देशाविरुद्ध चांगला खेळत नसला तरी भारताविरूद्ध मात्र खोर्य़ाने runs किंवा wickets काढतो.. e.g. अकिब जावेद (आठवतोय का हा?), सलिम मलिक किंवा आत्ताचे सलमान बट, मिसबाह इ..
४. पूर्ण कपड्यांमधे बिपाशा बसू कितीही चांगली दिसत असली तरी एकदा तरी तिला कमी कपडे घालायला लावल्याशिवाय कुठचिही movie पूर्ण होऊ शकत नाही.. ! (आठवा.. गोल मधला तो पिवळा ड्रेस..)
५. कुठच्यही प्रकारच्या लाईन मधे उभं असताना म्हणजे रेल्वे रीझर्वेशन असो किंवा अगदी कॅंटिन मधली कुपन घ्यायची लाईन असो..आपण उभं असतो ती सोडून दुसरी लाईन भराभर पुढे सरकते..
६. मला जेव्हा फारच बोर झालेलं असतं तेव्हा messenger वर कोणिच online भेटत नाही आणि जेव्हा मी call वर किंवा desk वर कोणाशी बोलत असतो तेव्हा कधिही न उगावणारे लोक पण धुमकेतू सारखे अचानक येऊन मला ping करून शिव्या घालून जातात पण.. आणि वर इतर सर्व माध्यमातून "तू हल्ली reply पण करत नाहिस" वगैरे वगैरे शिव्या पुढचे अनेक दिवस घालत बसतात..
७. मला जेव्हा वेळेवर घरी जायला निघायचं असतं तेव्हा बॉस ला निघायच्या आधी १५ मिनीट काहीतरी अति महत्त्वाचं काम सुचतं आणि ते करण्यात माझी बस हमखास चूकते.. !
८. जेव्हा मला खूप काम असतं तेव्हा एका वेळी चार चार जणं कॉफी ला जायचं का म्हणून विचारतात आणि नाही तेव्हा त्या चारही जणांना कामं असतात..
९. कॉल चालू असताना, मिटींग मधे, session मधे, बस मधे मला एखादा लई भारी topic सुचून ह्या वर खूप सही पोस्ट होईल असं वाटून जातं आणि प्रत्यक्षात घरी येऊन लिहायला बसल्यावर काहीच सुचत नाही.. आणि नंतर मग उगिच ह्या सारखं एखादं टुकार पोस्ट टाकलं जातं... :)
