काल smokey mountains च्या ट्रिप हुन परत आलो. त्याचे प्रवास वर्णन लिहायचा प्रयत्न करेनच नंतर.. पण तिकडून येताना मनात आलेले हे विचार... St Louis जवळ आल्यावर हायवे २७० लागला. तेव्हा एकदम "घर" जवळ आल्यासारख वाटलं.. खरं म्हणजे तिथे जेमतेम वर्षभराचं वास्तव्य... घरी अल्यावर तिथे कुणिच नसणार होतं... roomie सुध्दा ट्रिप ला बाहेर गेला होता.... पण राहाती जागा लळा लावुन जाते हेच खरं.... मागच्या वर्षी अमेरीकेत आलो ते पहिल्यांदाच घराबाहेर पडलेलो.... तेव्हापर्य़ंतचं सगळं शिक्षण, नोकरी घरी राहुनच झालेलं... त्यामुळे हे घर अगदी स्वतंत्र आणि स्वत:चं होतं.... घर मिळालं तेव्हा ४ रिकम्या खोल्या आणि त्यात माझ्या आणि मित्राच्या ३२ किलो वजनाच्या ४ bags असं स्वरूप होतं... हळूहळू सामान बाहेर आलं आणि जागेवर जाऊ लागलं... पण तरीही hall पूर्ण मोकळाच होता.... कुठलिही नवीन गोष्ट आणली की मला खूप आनंद व्हायचा... आणि मी लगेच त्याचे फोटो काढून घरी पाठवायचो...सुरवतीला तर चप्पल ठेवायचा stand, wash basin, bath tub ह्याचे सुद्धा फोटो काढले होते... :) नंतर एकदा टेबल, tv हे ही आलं आणि मग अमचं घर एकदम भरलं... आम्ही ते बरच आवरलेलं ठेवातो... माझ्या आई चा ह्यावर बरेच दिवस विश्वास नव्हता.. :) पण अमच्या colony मधल्या housewives कधी घरी आल्या की "bachelors असुनही तुमचं kitchen किती स्वच्छ आहे" असं certificate देउन जायच्या...
आता सगळ्या वस्तुंच्या जागांची इतकी सवय झाली आहे की जरा जागा बदलली की वस्तू सापडत नाहीत आणि चिडचिड होते... घरी पसारा घातल्यावर आई चा ओरडा का मिळायचा ते आता कळतं... :)
ह्या घरात अजुन किती दिवस राहायचय ते माहित नाही... पण ह्या घराच्या आठवणी मात्र कायम राहातील.,..घरात केलेला timepass, भांडण, मारामारी (?), potluck parties, बघितलेले pictures तसच रात्री जागून केलेलं office चं काम, मित्रांशी तास तास मारलेल्या फोन वरच्या गप्पा ह्या सगाळ्यां बारोबर घराची आठवण कायम येइलच..
आणि हो... आशा आहे की आम्ही असे पर्यंत ते आहे असचं स्वच्छ राहील... :)
Five point some one
पहिला ब्लॉग कशावर लिहावा हे सुचेपर्यंत weekend संपायची वेळ आली. पण ह्या weekend ला १ तरी ब्लॉग लिहायचाच असं ठरवलं होतं.
कालचं चेतन भगत ह्यांचं Five point Someone नावाचं पुस्तक वाचण्यात आलं. IIT सारख्या देशातील सर्वोत्तम अभियांत्रिकी महाविद्यालयातील अनुभवांवर अधारीत हे पुस्तक आहे. खरोखरच कॉलेज मधे होणारी मैत्री किती निखळ असते. मलाही कॉलेजचे दिवस आठवले आणि नकळत तेव्हाचे मित्रं आणि आत्ताचे professional life मधले "मित्र" ह्यांची तुलना झाली. ऑफ़ीस मधेही खूप जवळचे असे मित्र मैत्रिणी आहेत पण overall अनुभव फ़ारच वाइट होता. आणि विशेष करून कामानिमित्त परदेशी अल्यावर.
इथे तुम्ही trip ला एकत्र जाता just to share expenses. तिथे गेल्यानंतर प्रत्येक जण आपल्याला हवं ते करणार. ग्रुप मधे एकत्र जाऊन मजा करणे ह्या फ़ार दूरचा गोष्टी. कारण जेव्हा तुम्ही परदेशात मदत किंवा enjoyment करता तेव्हा ती डॉलर मधे करता. किम्मत अर्थातच जास्तं.
कॉलेज canteen मधे ४-५ जणात मिळून खाल्लेला fried rice किंवा noodles, १० जणांना पार्टी द्यायचिये म्हणून १० Rs. च्या ऐवजी सग्ळ्यांनी स्वताहून घेतलेलं स्वस्तातलं ice-cream, नाटकाला prize मिळाल्यावर cultural group मधल्या passout लोकांनी दिलेली पार्टी... हे सगळं आठवलं की आत्ताची हिशोबी मैत्री फ़ारच खुजी वाटते.
ह्या पुस्तकातल्या प्रमाणे आपल्या scotter वरून मित्रांना tripple seat घेउन फ़िरणारा Ryan, केवळ मित्र करताहेत म्हणून त्यांना साथ देणारा आलोक आणि प्रत्येक बाबतित आपल्या मित्रांचा सल्ला घेणारा हरी असा ग्रुप सग्ळ्यांना एकादातरी मिळाला पाहिजे.
काळ मागे जाऊन कॉलेज चे दिवस परत यावे असं आज सारखं वाट्टतयं...... :(
कालचं चेतन भगत ह्यांचं Five point Someone नावाचं पुस्तक वाचण्यात आलं. IIT सारख्या देशातील सर्वोत्तम अभियांत्रिकी महाविद्यालयातील अनुभवांवर अधारीत हे पुस्तक आहे. खरोखरच कॉलेज मधे होणारी मैत्री किती निखळ असते. मलाही कॉलेजचे दिवस आठवले आणि नकळत तेव्हाचे मित्रं आणि आत्ताचे professional life मधले "मित्र" ह्यांची तुलना झाली. ऑफ़ीस मधेही खूप जवळचे असे मित्र मैत्रिणी आहेत पण overall अनुभव फ़ारच वाइट होता. आणि विशेष करून कामानिमित्त परदेशी अल्यावर.
इथे तुम्ही trip ला एकत्र जाता just to share expenses. तिथे गेल्यानंतर प्रत्येक जण आपल्याला हवं ते करणार. ग्रुप मधे एकत्र जाऊन मजा करणे ह्या फ़ार दूरचा गोष्टी. कारण जेव्हा तुम्ही परदेशात मदत किंवा enjoyment करता तेव्हा ती डॉलर मधे करता. किम्मत अर्थातच जास्तं.
कॉलेज canteen मधे ४-५ जणात मिळून खाल्लेला fried rice किंवा noodles, १० जणांना पार्टी द्यायचिये म्हणून १० Rs. च्या ऐवजी सग्ळ्यांनी स्वताहून घेतलेलं स्वस्तातलं ice-cream, नाटकाला prize मिळाल्यावर cultural group मधल्या passout लोकांनी दिलेली पार्टी... हे सगळं आठवलं की आत्ताची हिशोबी मैत्री फ़ारच खुजी वाटते.
ह्या पुस्तकातल्या प्रमाणे आपल्या scotter वरून मित्रांना tripple seat घेउन फ़िरणारा Ryan, केवळ मित्र करताहेत म्हणून त्यांना साथ देणारा आलोक आणि प्रत्येक बाबतित आपल्या मित्रांचा सल्ला घेणारा हरी असा ग्रुप सग्ळ्यांना एकादातरी मिळाला पाहिजे.
काळ मागे जाऊन कॉलेज चे दिवस परत यावे असं आज सारखं वाट्टतयं...... :(
मराठी मधून पहीले लिखाण
अखेर मी baraha download करून मराठी मधून लिहायला सुरुवात केली... जरा अवघड जातय पण हळूहळू सवय होइल.... खूप अवघड पण नाहिये.. पण अगदी सहज पण नहीये.... computer वापरायला सुरुवात केली ते दिवस आठवले... :) Key board वापराची सवय नसताना जशी मजा यायची तसच अत्ता वाट्टय... blogs नवीन सुरु केल्याने अत्ता खूप उत्साह अहे... अणि hopefully तो तसाच राहील.... :)
Namaskar,
Aaj achanak marathi bolgs vachnyat ale... "Marathi Sahitya" , "Masa ani Masoli" ani ankhi kahi lek vachale...Kharokharach khup sunder likhan ahe... Internet cha madhyamatun marathi sahityachi evhdi japanuk karata yeu shakate he pahun kaharach khup bara vatala...
He evhada sagal vachun malahi kahi lihaychi sphurti ali... :) Mhantala needan introduction blog tari lihava... Nantar baghu jamtay ka kahi...
Marathi font var udya pasun prayata karnare... Baghu kitpat kay jamtay...
Aaj achanak marathi bolgs vachnyat ale... "Marathi Sahitya" , "Masa ani Masoli" ani ankhi kahi lek vachale...Kharokharach khup sunder likhan ahe... Internet cha madhyamatun marathi sahityachi evhdi japanuk karata yeu shakate he pahun kaharach khup bara vatala...
He evhada sagal vachun malahi kahi lihaychi sphurti ali... :) Mhantala needan introduction blog tari lihava... Nantar baghu jamtay ka kahi...
Marathi font var udya pasun prayata karnare... Baghu kitpat kay jamtay...
