पुन्हा पळापळी...

परवा परत एकदा 'रन'मध्ये भाग घेतला.. जवळ जवळ दिड वर्षांनी. पण यंदा मात्र भारतात.. पुण्यात. परत आल्यावर बरीच गडबड सुरु होती. पुणे मॅरॅथॉम साधारण डिसेंबरमध्ये असते हे माहित होतं. त्यामुळे सप्टेंबरपासून वेबसाईट चेक करत होतो पण ती नोव्हेंबरपर्यंत अपडेट झालीच नाही. शेवटी मॅरॅथॉनभवनला फोन करून विचारलं आणि नाव नोंदणी सुरु झाल्याझाल्या लगेच १० किलोमिटर स्पर्धेत नोंदणी केली. हाफ मॅरॅथॉनची तयारी करणं शक्य नव्हतं आणि वेळही नव्हता. यंदा घरी पण सगळ्यांना उत्साहं होता. शिल्पाने डॉक्टरांना विचारून ३.५ किलोमिटरमध्ये नाव नोंदवलं त्यांच्याबरोबर वहिनी, नीरज आणि निशांतनेही नोंदवलं. दादाने हो-नाही करता करता शेवटी १० किलोमिटरमध्ये नाव दिलं. शिल्पाची भावंड श्वेता, अमित आणि सुहासपण १० किलोमिटरमध्ये भाग घ्यायला तयार झाले आणि आमची फॅमिली रनच झाली! एकंदरीत रेस बरी झाली. रूट चांगला होता. फार चढ उतार नव्हते. खंडूजी बाबा चौक ते बंड गार्डन व्ह्याया लक्ष्मी रोड, सेव्हन लव्हज चौक, एमजी रोड असा मार्ग होता. १० के मला साठी ७० मिनिटं लागली. आत्तापर्यंतच्या १० के मधला सगळ्यात जास्त वेळ! व्यायाम आणि सरावाचा अभाव आणि ऐनवेळी झालेली सर्दी ह्या सगळ्याचा परिणाम. पण पुण्यात भर गावात सकाळी सकाळी पळायला मजा आली. ट्रॅफिकला शिस्त लावली तर पुण्यातले रस्ते एकदम मस्त आहेत हे जाणवलं. सुरुवातीला खंडूजी बाबा चौकात आणि लक्ष्मी रोडला अधे मधे ढोल ताशांचा गजर सुरु होता. रास्ता पेठेत आणि सेव्हन लव्हज चौकात फुलांच्या पायघड्या होत्या. मधेमधे रस्त्यात लोकं आणि शाळांमधली मुलं उभी होती. रस्ते झाडणार्‍या बायका थांबून टाळ्या वाजवत होत्या. रास्ता पेठेत ऑफिसला चाललेल्या दोन काकू एकदम उत्साहात टाळ्या वाजवून सगळ्यांना प्रोत्साहन देत होत्या. पेठांमध्ये बरीच पुणेरी मंडळी हाताच्या घड्या घालून इस्त्री केलेल्या चेहेर्‍यांनी पळणार्‍यांकडे बघत उभी होती. एम्जी रोडच्या सुरुवातीला अचानक सन्नाटा पसरला. अगदी पीन ड्रॉप सायलेन्स. कारण सकाळी फारशी वर्दळ नव्हती आणि वहानंही नव्हती. मग पुढे कॅम्पात इंग्लिश गाणी सुरु असलेल्या स्पिकर्सच्या भिंती लागल्या होत्या. एरवी पादचार्‍यांना न जुमानणार्‍या पुणेरी ट्रॅफिककडे तुच्छ कटाक्ष टाकत पळायला फारच मजा येत होती ! २७वी स्पर्धा म्हणून इतका गवगवा केला जात असताना आयोजनात मात्र तो अनुभव अजिबात दिसून आला नाही. हाफ आणि फुल मॅरॅथॉनच्या ट्रॅकवर पुरेसे स्वयंसेवक आणि पोलिस नव्हते. पळणार्‍यांच्या मधेमधे वहाने येत होती. ३.५ किमी रनवाल्यांना दिशादर्शक बोर्ड नव्हते. कुंटे चौकात वळायच्या ऐवजी सगळं पब्लिक लक्ष्मी रस्त्यावरून पुढे जाऊन सेव्हन लव्हज चौकापर्यंत पोचलं. २ डिसेंबरला स्पर्धा आणि वेबसाईट १० नोव्हेंबरला अपडेट झाली. तोपर्यंतं गेल्यावर्षीचेच डिटेल्स होते. हाफ, फुल आणि १० के वाल्यांना 'Vest' म्हणून साधा पांढरा बनियन स्पर्धेच्या लोगोचा छप्पा मारून दिला होता !!!! तिथल्या माणसाला म्हंटलं आता एक चट्ट्यापट्याची चड्डी किंवा लेंगा पण द्या.. म्हणजे शॉर्ट्स किंवा ट्रॅकपँटच्या ऐवजी तेच घालून अगदी ऐतिहासिक वेशभुषा होईल.. ! (सकाळच्या थंडीत बरेच जण टीशर्ट वर तो बनियन घालून 'सुपरमॅन' होऊन आले होते ... !! आमच्या ग्रुपमध्येही असा एक सुपरमॅन होता. :) अजून एक खटकलेली बाब म्हणजे भेटलेले सगळे स्वयंसेवक, पाणी देणारी मंडळी, मॅरॅथॉन भवनात नंबर वाटणारी लोकं अमराठी होते. मराठी मंडळींना अश्या गोष्टींमध्ये इंटरेस्ट का नाही कोण जाणे. पळापळी असलं की छान असतं. आधी बरेच दिवस तयारीत जातात आणि नंतर परिक्षा संपल्यासारखं वाटून स्वतःचे लाड करून घेता येतात. २ पाच के, २ हाफ मॅरॅथॉन आणि आता तिसर्‍या १० के नंतर फुल मॅरॅथॉन करायची खूप इच्छा आहे. पण ४२ किलोमिटर करायची मानसिक आणि शारिरीक तयारी कशी आणि कधी होणार काय माहित ! एकंदरीत पुण्यात हाफ मॅरॅथॉन आणि १० के मिळून जवळ जवळ दोन हजार आणि चॅरीटी रनमध्ये ५००० च्या वर लोकांना पळताना पाहून मस्त वाटलं. शिवाय आम्ही घरचेही बरेच जण मिळून कंपू करून गेलो होतो त्यामुळे अजून मजा आली !!! -------------------------------------------------------------------------------------------------------------- परवा एका पार्टीत ब्लॉगर स्नेहा भेटली. मराठी ब्लॉग विश्व बाळसं धरत असताना आम्ही जे काही ब्लॉगर नियमीतपणे लिहायचो त्यातली एक स्नेहा. त्या वेळचे ब्लॉग आणि ब्लॉगर्स ह्यांच्याबद्दल बर्‍याच गप्पा झाल्या. अनेकांच्या अनेक पोस्ट्सची उजळणी करून झाली. दोघांनीही एकमेकांना 'इतक्यात ब्लॉगवर काहीच का लिहिलं नाहीस?' असा प्रश्न विचारला...उत्तर माहित असूनही. :) परवा पळापळी झालीच होती. आदल्या दिवशी जुन्या ब्लॉग्जची उजळणीही झाली होती. त्यामुळे ब्लॉगवरची धुळ झटकायला निमित्त मिळालं. मस्त वाटतय एकदम इथे लिहून. शिवाय २०१२चं वर्ष ब्लॉगवर एकही पोस्ट न पडून भाकड जाता जाता वाचलं! त्याबद्दल थॅंक्न स्नेहा. :)

3 प्रतिसाद:

Vidya Bhutkar said...

खरं तर मी पण जरा चकित झाले ब्लॉग पाहून पण छान वाटले की परत लिहायला सुरुवात केली ते. आणि सध्याचा 'पळणे' हा आवडीचा विषय असल्याने अजून छान वाटले वाचायला. शिकागोच्या शिस्तबद्ध हाफ मेरेथोन नंतर पुण्यात कसे वाटेल माहित नाही. पण हे वाचून तिथे जाऊनही एकदा तो अनुभव घ्यायची इच्छा जागृत झाली आहे. मस्तच लिहिले आहेस. Keep writing and running !
विद्या.

तृप्ती said...

अरे किती दिवसांनी. एकदम घाईत भराभरा लिहिली आहेस पोस्ट असं वाटतय. :)

पळापळी बद्दल तुझे, शिल्पाचे आणि सगळ्या कुटुंबीयांचे अभिनंदन !!!

Parag said...

Thanks Vidya.. :) Tuzya blog var pan barech posts distayat naveen.. Ata vachto sagale.. Chan vattay khup divsanni blogger var paratun.. !

Cindy thanks. Ho jara ghait ani chota zala ahe khara.. :)